سحرگاهان که مخمور شبانه
دل گفته ها و ناگفته های سحرگاه از رها ، رهای رهاسحرگاهان که مخمور شبانه
دل گفته ها و ناگفته های سحرگاه از رها ، رهای رها
هفت جا نفس خویش را حقیر دیدم
هفت جا نفس خویش را حقیر دیدم
نخست : هنگامیکه به پستی تن میداد تا بلندی یابد .
دوم : آنگاه که در برابر از پاافتادگان، میپرید .
سوم : آنگاه که میان آسانی و دشوار مختار شد و آسان را برگزید .
چهارم : آنگاه گناهی مرتکب شد و با یادآوری اینکه دیگران نیز همچون اودست به گناه میزنند، خود را دلداری داد .
پنجم : آنگاه که از ناچاری ، تحمیل شده‌ای را پذیرفت و شکیبایی‌اش راناشی از توانایی دانست .
ششم : آنگاه که زشتی چهره‌ای را نکوهش کرد، حال آن که یکی از نقاب‌های خودش بود .
هفتم : آنگاه که آوای ثنا سرداد و آن را فضیلت پنداشت .
جبران خلیل جبران
.
.
.
.
هوس کرده ام الهه ات باشم...
هوس کرده ام
باران باشم
بلغزم بر گردنت، دستانت
نم نم، شبنم بشوم بر گونه هایت
هوس کرده ام
برگِ خشک نباشم
لگدمال شده ی پاهایت
هوس کرده ام
پرنده ای باشم
که پرهایش به هم چسبیده
فرورفته در عسلِ چشمانت
...
هوس کرده ام
الهه باشم
الهه ات باشم...